Opłaty za udział w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych oraz radców prawnych i adwokatów nie są podatkowym kosztem – tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie (sygn. akt I SA/Sz 1023/18). Sąd zgodził się z fiskusem, że takie wydatki te wpływają na wysokość przychodów z firmy, a dodatkowo celem udziału w spotkaniach integracyjnych jest tworzenie określonego wizerunku, czyli są to wydatki na reprezentację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddal skargę Podatnika na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.
Stan faktyczny wniosku:
Wnioskodawca (również: Podatnik) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa podatkowego i prawnego. Posiada wpis na listę doradców podatkowych i przynależy do samorządu zawodowego doradców podatkowych na zasadach wskazanych w ramach ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 377 ze zm. – w skrócie „ustawa o doradztwie”). Na podstawie przepisów wskazanych regulacji i aktów wewnątrz-korporacyjnych Wnioskodawca jest zobowiązany stale podnosić swoje kwalifikacje zawodowe. Dzieje się to m.in. poprzez uczestnictwo w szkoleniach. Jednocześnie w celu:
- zwiększenia rozpoznawalności swojej osoby pośród innych doradców/prawników,
- wymiany doświadczeń zawodowych,
- poznania doradców podatkowych/prawników z innych regionów kraju w celu nawiązania z nimi współpracy zawodowej,
Wnioskodawca ma zamiar uczestniczyć w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych, jak i prawników (radców prawnych i adwokatów). Spotkania organizowane będą zarówno przez samorząd zawodowy doradców podatkowych, jak i przez inne podmioty. W ramach spotkań przewidziany będzie program np. wspólnego zwiedzania określonego obiektu, czy miejscowości, zajęcia sportowe, wspólne posiłki, gry i konkursy, aukcje charytatywne, gry miejskie, zawody sportowe, wspólne dyskusje, etc. Z tytułu uczestniczenia we wskazanym wydarzeniu Wnioskodawca będzie zobowiązany do opłacenia kosztów swojego udziału. Na tej podstawie będzie uzyskiwał od organizatora fakturę potwierdzającą dokonaną przez Niego płatność.
Pytanie Podatnika:
Czy wydatki poniesione z tytułu uczestnictwa w ramach ww. spotkań stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej?
Stanowisko Podatnika:
W sprawie oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że wydatki poniesione z tytułu uczestnictwa w ramach ww. spotkań stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.
Uczestnictwo Podatnika w spotkaniach integracyjnych ma na celu:
- zwiększenie rozpoznawalności jego osoby pośród innych doradców/prawników,
- wymiany doświadczeń zawodowych,
- poznania doradców podatkowych/prawników z innych regionów kraju w celu nawiązania z nimi współpracy zawodowej.
W oparciu o taki model działania faktycznie przychód podatnika będzie ulegał zwiększeniu. Nawiązanie kontaktów z innymi osobami z branży umożliwi podatnikowi, po pierwsze – uzyskiwanie zleceń spoza miejscowości, w której działa (na zasadzie uzyskiwania zleceń od poznanych na spotkaniach innych doradców/prawników) – zwiększy zatem Jego przychody. Po drugie – umożliwi zlecanie zadań do wykonania w innych miejscowościach (na zasadzie zlecania wykonania określonych czynności poznanym na spotkaniach innym doradcom/prawnikom; umożliwi to z kolei brak konieczności udawania się do odległych zakątków kraju i zlecanie określonych czynności innym znanym Wnioskodawcy profesjonalistom) – będzie to prowadziło do zabezpieczenia źródła przychodów podatnika i zminimalizuje ponoszone przez niego koszty (np. koszty podróży).
Jednocześnie, gdyby Podatnik nie wykonywał działalności gospodarczej w zakresie doradztwa podatkowego, czy prawnego, z pewnością nie uczestniczyłby w tego rodzaju spotkaniach, co wskazuje, że to okoliczność prowadzenia działalności gospodarczej determinuje opisane działania. Prowadzi to także do wniosku, że uczestnictwo w ww. spotkaniach jest związane z prowadzoną działalnością.
Zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.
Organ interpretacyjny wskazał, że stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.
Organ interpretacyjny wskazał także, że kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.
Organ interpretacyjny podkreślił przy tym, że ciężar wykazania związku przyczynowo – skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.
Zatem – jak wskazał Organ interpretacyjny – aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:
- wydatek został poniesiony przez podatnika,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- został właściwie udokumentowany,
- wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.
Następnie Organ interpretacyjny wskazał, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.
Organ interpretacyjny wskazał przy tym, że w wydanym w składzie 7 sędziów wyroku z dnia 17.06.2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „reprezentacja”, o której mowa w tym przepisie, stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Należy zaznaczyć, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego finny, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.
Zatem, celem wydatków na reprezentację jest m.in. stworzenie i utrwalenie właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tego przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.
Organ interpretacyjny stwierdził, że wydatki związane z udziałem w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych, jak i prawników (radców prawnych i adwokatów), w czasie których odbywać się będą np. wspólne zwiedzanie określonego obiektu, czy miejscowości, zajęcia sportowe, wspólne posiłki, gry i konkursy, aukcje charytatywne, gry miejskie, zawody sportowe, wspólne dyskusje, nie będą mogły stanowić kosztów uzyskania przychodów, o których mowa art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na powyższą interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15.10.2018 r., Wnioskodawca wniósł o jej uchylenie w całości oraz zasądzenie kosztów sądowych według norm przepisanych, zarzucając jej:.
- naruszenie przepisów postępowania, tj.:
- art. 121 § 1 w zw. z art. 14h O.p. wskutek naruszenia zasady działania organu w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, poprzez bezprawną ingerencję w stan faktyczny sprawy przedstawiony we wniosku o interpretację.
- dopuszczenie się błędu wykładni oraz niewłaściwej oceny co do zastosowania następujących przepisów:
- art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. przez uznanie, że wydatki opisane w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji nie spełniają wymogów kosztu uzyskania przychodów;
- art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. przez uznanie, że wskazana regulacja znajduje zastosowanie w przypadku opisanym w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji.
W uzasadnieniu zarzutów skargi Skarżący podniósł, że w ramach wniosku o interpretację wskazał, że wskutek podejmowania działań określonych w stanie faktycznym, „(…) przychód podatnika będzie ulegał zwiększeniu. Nawiązanie kontaktów z innymi osobami z branży umożliwi podatnikowi po pierwsze -uzyskiwanie zleceń spoza miejscowości, w której działa podatnik (na zasadzie uzyskiwania zleceń od poznanych na spotkaniach innych doradców/prawników) – zwiększy zatem przychody podatnika; po drugie – umożliwi zlecanie zadań do wykonania w innych miejscowościach (na zasadzie zlecania wykonania określonych czynności poznanym na spotkaniach innym doradcom/prawnikom; umożliwi to z kolei brak konieczności udawania się do odległych zakątków Polski i zlecanie określonych czynności innym znanym podatnikowi profesjonalistom) – będzie to prowadziło do zabezpieczenia źródła przychodów podatnika i zminimalizuje ponoszone przez niego koszty (np. koszty podróży).”
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.
Dokonując oceny zaskarżonej interpretacji Sąd stwierdził, że zarzuty skargi, a w szczególności co do bezprawnej ingerencji w stan faktyczny sprawy, są niezasadne, nie znajdują bowiem oparcia w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, a tym samym w racjach prawnych.
Z analizy treści zaskarżonej interpretacji indywidualnej wynika, że wydając interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (Organ interpretacyjny) dokonał zarówno oceny stanowiska Wnioskodawcy (Skarżącego), jak i przytoczył obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, a zatem przedstawił uzasadnienie prawne tej oceny, przy czym interpretacja ta zawiera analizę stanowiska Wnioskodawcy w ramach wszystkich elementów (okoliczności faktycznych) zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku.
W przedmiotowej sprawie spór interpretacyjny sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy Organ interpretacyjny w zgodzie z prawem uznał, że koszty uczestnictwa Wnioskodawcy w spotkaniach integracyjnych doradców podatkowych i prawników (radców prawnych i adwokatów), nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w zakresie doradztwa podatkowego i prawnego.
Sąd stwierdził, że stanowisko Organu zaprezentowane w zaskarżonej interpretacji nie narusza przepisów prawa. Organ ten zasadnie wskazał na mające zastosowanie w sprawie przepisy prawa materialnego, w szczególności art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., i szczegółowo wyjaśnił, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów (art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f.).
Właściwie wyjaśniono przy tym, że związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Zarzuty skargi należało uznać za nieskuteczne, a tym samym zaistniała podstawa do uznania, że zaskarżona interpretacja odpowiada obowiązującym przepisom prawa, tj. spełnia wymogi przewidziane w art. 14c § 1 O.p., zawiera ona bowiem wszystkie niezbędne elementy, tj. opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska Wnioskodawcy w ramach przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, a zatem uzasadnienie prawne tej oceny, które jest wyczerpujące.
